لطف و عطا و مهر تو، طبل وصال مي‌زند

اي زده مطرب غمت، در دل ما ترانه‌اي

در سر و در دماغ جان، جسته ز تو فسانه‌اي

چونک خيال خوش دمت، از سوي غيب دردمد

ز آتش عشق برجهد، تا به فلک زبانه‌اي

زهره عشق چون بزد، پنجه خود در آب و گل

قامت ما چو چنگ شد، سينه ما چغانه‌اي

آهوي لنگ چون جهد، از کف شير شرزه‌اي

چون برهد ز باز، جان، قالب چون سمانه‌اي

اي گل و اي بهار جان وي مي و اي خمار جان

شاه و يگانه او بود، کز تو خورد يگانه‌اي

باغ و بهار و بخت بين، عالم پردرخت بين

وين همگي درخت‌ها، رسته شده ز دانه‌اي

از دهش و عطاي تو، فقر فقير فخر شد

تا که نماند مرگ را، بر فقرا دهانه‌اي

لطف و عطا و مهر تو، طبل وصال مي‌زند

گر نکند وصال تو بار دگر بهانه‌اي

جلال‌الدين محمد بلخي